En Soms Is Het Mooi

Nu het uur verzet is in Engeland wordt het donker terwijl ik nog aan het werk (tja, "werk") ben. Gisterenavond meteen een mooie zonsondergang te grazen genomen. En wanneer ik dan vertrok een half uurtje later, zag ik ineens dat het gebouw aan de overkant van de straat dat gerenoveerd wordt, best mooi verlicht is 's avonds ...

De Hooligan

Nee, een hooligan ben ik dan wel niet (te plat voor denk ik), maar ik kan wel van tijd een goeie voetbal-match apprecieren. Ik maak er een punt van in elk land een favoriete voetbal-ploeg te hebben, zodat ik steeds weet wanneer ik moet juichen - geen sinecure. Zo is dat dan Standard voor Belgie, AS Roma voor Italie, Flamengo voor Brazilie (onder lichte dwang van L), en Arsenal voor Engeland - omdat dat gewoon veruit de coolste naam is die een voetbalclub zich kan aanmeten. Mijn collega, wel een hooligan, kon vorige week enkele tickets versieren voor de champions league match tegen Slavia Praag, blijkbaar de leider uit de Tsjechische competitie. Ik was al in het Emirates stadium geweest, voor de Brazilie-Portugal vriendenmatch, maar de sfeer was nu toch beduidend anders. Het zat echt afgeladen vol (geen lege vakken zoals de laatste keer dat ik in het Jan Breydel stadion zat): 60,000 man (en vrouw), en alle sjaals, jassen, en klakken knalrood. Deze keer zat ik ook veel dichter bij het veld (ongeveer de tiende rij in de laagste tribune), dus dan zijn het echt levensgrote voetballers op het veld, in plaats van de onherkenbare poppetjes als je helemaal bovenaan zit (zoals bij die vriendenmatch).


Zeven keer lapte Arsenal de bal binnen bij de Tsjechen. Onvoorstelbaar. Iedereen staat te gillen en te springen op de tribune. Vooral Fabregas en Hleb zijn indrukwekkend met de bal aan de voeten. Allebei eens stuk kleiner dan de gemiddeld boomlange tegenstanders, maar ze rennen onvermoeibaar de bal door de verdediging, alsof het een training is! Dat was zeker zijn 40 pond waard, met de Mexicaan na de match erbij gerekend ongeveer negen pond per goal, een koopje als je't mij vraagt!

FILM: Michael Clayton

Vrijdag nog eens de cinema ingedoken voor Michael Clayton, de nieuwe George-Clooney-parel. Een advocaat krijgt last met zijn geweten, da's het verhaal in een notedop, maar er zit wel een stuk meer achter. Een intelligente thriller waarin het hoofdpersonage (waarnaar de film creatief vernoemd is) overtuigend met zijn geweten worstelt en een verscheurende keuze moet maken, afgekoeld met ijzige bedrijfsbazen die voor geen pleiter uit de weg gaan, en opgezouten met collega's die hem steunen zolang hij geld opbrengt - maar enkel zolang.

Zeker een aanrader voor wie niet vaak naar de filmkes gaat - een van de betere films van het laatste jaar ...

Briljant Artikel

http://www.iht.com/articles/2007/10/28/opinion/edfurstenberg.php

Lang geleden dat ik nog zo'n zalig artikel gelezen heb als dit, uit de Herald Tribune. Een heldere vergelijking tussen het Bush regime en de terreur van de Jacobijnen, vlak na het begin van de Franse Revolutie ...

FILM: Bobby

Ik ben natuurlijk een sucker for historische films, en ik ben op de hoogte van de resem slechte kritieken die deze film gekregen heeft, maar ik vond 'em toch erg goed. Het verhaal gaat over de laatste dag voor de moord op RFK, Robert Kennedy, in '68. Veel speeches en origineel beeldmateriaal, en tussendoor de samenvloeiende verhalen van mensen in het hotel waar de moord uiteindelijk plaatsvond. De gepensioneerde portier, een dienstplicht-ontduiker, de mexicaanse keukenhulp, een koppel met huwelijksproblemen, enzoverder. Alles wordt overtuigend en bij tijden erg geestig in beeld gebracht door Emilio Estevez. Een enorme cast aan bekende acteurs zoals Christian Slater, Anthony Hopkins, Lawrence Fishburne, Helen Hunt, William H Macey, Sharon Stone, Demi Moore, en niet te vergeten: Frodo (hehe), zijn een streling voor het oog.
De speeches van Bobby zijn overigens erg indrukwekkend. Ik kon enkel de ganse tijd denken "wat een visionair". Hadden ze er nu maar zo eentje in de VS ...

Midlife Onderbewustzijn

Inderdaad, hij heeft eindelijk toegeslagen! Ik ben er net 32 geworden, en het zat er natuurlijk aan te komen. Vanmorgen depri wakker geworden - ik moest me letterlijk het bed uitslepen. Dat kwam omdat ik voor de eerste keer in gans mijn leven gedroomd heb van een midlife crisis. Ik ben oud aan het worden, of dat wil mijn onderbewustzijn me tenminste laten geloven. Eikel.

Het exacte verhaal herinner ik me uiteraard niet meer, maar ik weet nog dat ik in de droom een vriend had, die enkele jaren jonger was dan ik. Hijzelf kwam er niet in voor, maar zijn vrienden wel, en ik ging naar een openluchtfeestje, een barbecue of zo, waar die allemaal aanwezig waren. In het begin was alles wat ik vertelde blijkbaar goud waard, want iedereen knikte vol bewondering voor mijn wijsheid. Naargelang het gesprek vorderde, kwamen er echter meer en meer kritische vragen, en de stemming werd ronduit vijandig, vooral met betrekking tot het leeftijdsverschil tussen die vriend en mij. En toen, zoals in elke kutdroom, werd ik wakker. Ik ga me een Harley Davidson aanschaffen, en een leren broek. Opgelost!

Nu ik eraan denk - "onderbewustzijn". Een jaar of twee geleden heb ik mijn onderbewustzijn een keertje kunnen zien. Rare bedoening. Het zag er helemaal niet uit zoals Dali in zijn Freudiaanse kunstwerken. Het leek meer op Las Vegas, maar dan met hele rare kleuren. Een hele hoop gekleurde lampen die aan en uit springen, reclameborden zonder boodschap en alles wat wit is in de wereld, was er zwart, met alle andere kleuren heel fel (probeer een keertje het "high contrast" kleurschema in uw windows "classic style", en u weet wat ik bedoel). Ik weet nog dat het er erg eenzaam was - waarvan ik afleid dat ik ofwel een psychopatische freak ben, ofwel dat het normaal is dat andere mensen niet voorkomen in je onderbewustzijn, die zitten dan elders (koffie te drinken en te scrabbelen).
't Was een interessante rit, die droom, maar niks om elke nacht mee te maken. Misschien is 't wel helemaal de bedoeling niet dat je daar langsgaat?

Slapen als een Gentleman

En 't is alweer vrijdag. Het weer is een kleurloze teint grijs, het regent maar dan toch weer niet, de Thames staat hoog en het gemoed zinkt laag. Om de vaalgele vrolijkheid erin te houden ga ik halverwege de namiddag normaal een wandelingetje maken:

Ik werk aan de rode bol, Blackfriars Station, ik wandel dan de Blackfriars brug over, vervolgens links de Queen's walk op, naast the Globe (het theater van Billy Shakes), en dan aan Tate Modern de Millenium Brug op, de bruine rivier weer over. Tenslotte, u raadt het al, naast de rivier weer naar Blackfriars. De wc die u daar ziet staan is "temporary out of order". In weerwil daarvan stonden er gisteren twee chinezen munten in te steken. Charity, veronderstel ik.

In ieder geval, aan Tate Modern staat er een nieuw kunstwerk voor de deur, een soort spin:

de foto illustreert meteen ook het kleurenpalet van een bewolkte grootstad, een mengeling van grijs, bruin, zwart, en alle vieze tussentinten. Ik moet dat relativeren: Rio is kleurrijk als het regent, Londen heeft zelfs last met contrast als de zon schijnt. Ik snap zo wel waarom Londen zo rijk is; als je geen alcoholicus bent, is er gewoon niks anders te doen dan werken. Een Carioca gaat terassen, strandjutten, fietsen, bergbeklimmen en nog wat bij-terassen. Een Londenaar gaat werken, en dan drinken tot ie in slaap valt. Cheers.

Maar geen nood: soms valt er een zonnestraaltje tussen de wolken door, en daar trek je je dan aan op alsof het een nederlandse gouden eeuw is. De weinige dagen dat de zon hier schijnt, zitten alle parken vol met schaars geklede dames en hun hondjes, en voetballende Australiers en baskettende Polen in zweterig bloot bovenlijf. Wie het kleine niet eert, is het grote niet [kotsgeluid].

Om deze filosofische gedachte af te sluiten in schoonheid: Hoe op een bank te slapen als een gentleman (klik op de foto voor een closeup):

FILM: The Kingdom

Gisterenavond na een zeven uur durende reis van Belgie naar Londen nog tijd gevonden om een cinemaatje te plegen. We (lees: L) waren niet op tijd om Michael Clayton mee te pikken, dus die blijft voorlopig netjes op het verlanglijstje staan, maar "The Kingdom" kon nog net.
Ik moet zeggen dat Michael Mann er een gebalanceerd verhaaltje van gemaakt heeft, over een toch redelijk geladen onderwerp. Het gaat over een Amerikaans compound (afgesloten leefblok voor buitenlands personeel)
in Saoudi-Arabie waar een gigantische aanslag gepleegd wordt, waarbij ook een een FBI-agent om het leven komt. Met veel last krijgt de FBI dan een eigen team op Arabische bodem, dat dan probeert de zaak op te lossen, maar erg tegengewerkt wordt, en het uiteraard erg lastig heeft met de Saoudische manier van werken.
Het is natuurlijk gefilmd vanuit een Amerikaans oogpunt, dus de FBI weet natuurlijk alles en de Saoudis niks, maar toch komt de Saoudische begeleider van het team uiteindelijk als het best getekende personage uit de verf, veel dieper gekarakteriseerd dan de rol van Jamie Foxx of bimbo-van-dienst Jeniffer Garner. Hoewel we natuurlijk nog mijlenver verwijderd zijn van een echt gebalanceerd verhaal als het op terrorisme of de relatie westerse cultuur/islam aankomt, is dit toch een stap in de goede richting.
En wie Mann kent weet natuurlijk dat de spanning te snijden is; het wordt in alle reclame tot vervelens toe herhaald, maar het klopt wel: De laatste twintig minuten kluisteren je aan je zetel. Misschien in totaal twee keer met mijn ogen geknipperd ...

Mijn Kleine Terrorist

Op de foto zien ze er niet zo dichtbij uit, maar ik heb nog niet vaak twee helikopters zo laag zien vliegen, zo vlak boven dat gebouw. Vorige vrijdag was ik na het werk een glas koud bier gaan drinken met twee collega's, en aangezien iedereen weet dat je dit jaar van elk zonnestraaltje moet genieten dat de weergoden ons toekennen, stonden we buiten te lameren over soorten bier en politiek (dat klopt ja, er stonden geen vrouwen bij).
Opeens hangen daar twee politie helikopters boven ons en meteen denkt iedereen: "terrorisme". Dat heb je nu eenmaal in het centrum van een stad als Londen, wat er ook gebeurt dat niet normaal is, heeft waarschijnlijk te maken met terrorisme. In mijn kop dan toch. Gisteren werd ik zo bijvoorbeeld halverwege de nacht wakker, dus ik ging ervan uit dat er een kernbom ontploft was ergens in het centrum. Vijf minuten gewacht op de fallout, en dan toch maar terug in slaap gevallen. Soit, terug naar de helikopters: eentje bleef vlak boven het gebouw hangen, de andere vloog er in cirkeltjes rond. Dat duurde zo ongeveer tien minuten - iedereen met kramp in de nek - en dan verdwenen ze. Alweer niks ontploft.

FILM: 3:10 to Yuma

Wow. Wat een film. Ik wist dat het een remake was, dus tot zover de originaliteit, maar 't is gewoon een uitstekende film. Klassebakken Russell Crowe en Christian Bale helpen natuurlijk ook wel mee - puike acteerprestaties die het verhaal erg geloofwaardig maken. Er is nauwelijks een onderscheid tussen goed en kwaad, of tussen heldendom en lafheid; en dat zorgt voor een gewriemel in je kop waar je mee worstelt tot de film afgelopen is. Zelfs dat einde: is dat nu een heppie end? of niet? Niet echt wat je verwacht van een western...

BOEK: Armed Madhouse

Onlangs in Amsterdam "Armed Madhouse" gekocht, van Greg Palast, een onderzoeksjournalist die voor de BBC en The Guardian werkt. Ik heb intussen ongeveer een derde van het boek gelezen, en ik ben er nie goe van. De manier waarop hij de machtsstrijd binnen de Amerikaanse regering, en de daaruit volgende politieke blunders op het wereldtoneel (Irak, Iran, en godweet wat nog volgt), uitlegt is ronduit deprimerend.
Glashelder noemt hij elke "player" bij naam: oliebaronnen, sjeiks, politici, generaals. Het feit alleen dat hij ooit nog maar 1 keer voor de rechtbank gesleept werd (in 2006 filmde hij in New Orleans na Katrina, en Exxon kloeg hem aan voor het filmen van "critical infrastructure", een Exxon olieraffinaderij - ze lieten achteraf de aanklacht overigens simpelweg vallen), is een sterk bewijs dat hij niet zomaar samenzweringstheorieen spuit. Reliant Energy (nr 36 in de lijst van grootste vervuilers in de VS (http://en.wikipedia.org/wiki/Reliant_Energy)) heeft wel een dossier over hem verspreid, met informatie over zijn sexleven. Allemaal erg relevant natuurlijk.
Een voorbeeldje: wist u dat Irak het enige land ter wereld is zonder import tarieven? De VS heeft teveel graan geproduceerd dit jaar? Dump het in Irak! China een lading giftige barbiepoppen op overschot? Dump het in Irak! Maar hoe zou het toch komen dat 60% van de Irakezen zonder werk zit? Een absolute must read, dit boek - als er nog maar een tiende echt van waar blijkt te zijn, mag de president volgens zijn eigen voorkeur opgehangen worden ...

Tijdje geleden

Tja, het is inderdaad een tijdje geleden. Maar na een lange (koude, natte) zomer, en hartverwarmende aansporingen van een verdwaalde fan, heb ik besloten er nog eens een gooi naar te doen: bloggen geblazen!


Dat om eventjes te testen of die video werkt - indien positief verwacht u maar aan een visueel spektakel (in grijstinten, we zitten tenslotte niet in de Caraiben).

Een week of twee geleden eens iets origineels geprobeerd: met de bus reizen. In Brazilie deed ik dat al: lekker goedkoop, en steevast van die luxebussen waarin je gewoon niet kan wakker blijven. Niet zo in Europa, waar de prijs duidelijk gedrukt wordt door het beperken van de beenruimte, en voor een lengtemutant als ik is dat dus geen aanrader. Bovendien is de bus blijkbaar ook het vervoermiddel bij uitstek voor drugkoeriers en illegale immigranten, waar dus bij elke stoplicht op gecontroleerd wordt door de douane. Ik denk dat mijn jongeheer naar marihuana ruikt, want de drughond kon er maar geen genoeg van krijgen.

Een ander probleem is dat 12 uur naar Amsterdam, vervolgens 8 uur naar Parijs, en tenslotte 10 uur weer naar Londen een serieuze hap uit je vakantie neemt; en als je denkt dat je die al slapend kan doorbrengen, vergeet het maar. De verzamelde Congolese, Nigeriaanse en Poolse kroost die meereist zorgt wel dat je wakker blijft.

Enfin, wat was er wel mooi? Drinken in het Quartier Latin, Vreten op Montparnasse, en zonsondergang bij de Notre-Dame!

Elke keer dat ik in Parijs kom, heb ik het gevoel dat ik beetje bij beetje de geheimen van die prachtige stad aan Frankrijk ontfutsel. Voorbij de facade van toeristen-moee Parijzenaars, dure nep-restaurants en verplichte musea vind je met een beetje doorzettingsvermogen een onvoorstelbaar gezellig dorp dat niet eindigt zolang je blijft verder wandelen. Ik kan alweer nie wachten tot Oudjaar!

De Tour van Londen

Sinds ik mij enkele weken geleden (na Kos) een fiets heb aangeschaft, heb ik zitten broeden op een plan om met de fiets naar het werk te sjeezen ("we waren over kaarten gebogen - 't was daar dat onze reis begon - een stippellijn naar regenbogen - een meetlat naar de rijzende zon"). Twee dagen nadat de Tour de France het Koninkrijk verliet, begon ik dan zelf aan mijn "Tour de Londres" ...

Hanwell - Ealing: De eerste etappe is hoofdzakelijk vlak, met niet al te veel verkeer; slechte weg wel, maar dat valt te verwachten voor de rest van de Tour. Vooral veel concurrentie van de Lijnbus-ploeg - het is een beetje haasje-over: ze stoppen veel, maar ze zijn sneller!
Ealing - Acton: De aankomst ligt iets lager dan de start, maar veel merk je daar niet van. De weg ligt iets beter, en de Lijnbus-ploeg laat zich terug-zakken in het peloton. Delvecchio zit comfortabel in de gele trui, en pakt ook heel wat punten in het spurters-klassement.
Acton-Shepherd's Bush: Hier wordt het link - een straffe afdaling (categorie 3) waar de Lijnbus-ploeg komt weer heel sterk opzetten, en nu ook voor het eerst de Vrachtwagen-, Reisbussen- en Taxi-teams. Enorme chaos op Shepherd's Bush Green, waar de ganse karavaan tot stilstand komt. Een gewriemel van jewelste waar Delvecchio straffe toeren moet uithalen om zijn ploeg in de race te houden.
Shepherd's Bush-Notting Hill: De eerste bergrit van deze Tour; drie kilometer steil bergop (ik heb me altijd afgevraagd waar de "Hill" in "Notting Hill" op slaat, als je het metrostation buitenwandelt ziet alles er erg plat uit). Hier wordt het kaf van het koren gescheiden; de bolletjestrui wordt na deze zware beklimming buiten kategorie toegekend aan de bejaarde driewieler van de Ik-Stop-Nie-Voor-Rooi-Lichten-ploeg. Indrukwekkend, spectaculair en niet verwacht.

Hyde Park: Notting Hill buitengegooid draait de ganse karavaan Hyde Park in voor een lange vlakke rit. Traditioneel een vrij relaxte dag voor de renners, die van de kans gebruik maken om hun camera boven te halen om wazige fotootjes te trekken. Waarom is een raadsel.
Capitol Hill & The Mall: de Tour begint hier een beetje op een toeristen-uitstap te lijken, met het passeren van Buckingham Palace, waar de koningin met ontblote borsten op het balkon hartstochtelijk staat te wuiven, met een gigantische valpartij tot gevolg. In mijn fantasie, tenminste. Het gaat vooral bergaf, met idiote snelheden - de Lijnbus-ploeg telt al lang niet meer mee, en de Taxi's en Reisbussen liggen zwaar onder druk. De rit eindigt in chaos op Trafalgar Square, waar de volgwagens niet meer weten welke kant uit, en met de renners mee de finish overrijden.
The Strand & Fleet Street: De laatste rit, een grote bocht om de Thames heen, waar alle ploegen nog een laatste keer alles op alles zetten - zelfs de Lijnbussen doen weer mee met hun Voorbijsteken-En-Dan-Stoppen strategie. De Taxi's spelen het op de man en snijden Delvecchio de pas af bij elk rood licht. Irritant, om het zacht uit te drukken.

De finish bij Blackfriars is uiteraard nooit echt in gevaar voor Delvecchio, die zo een ferme voorsprong uitbouwt in alle klassementen, en de gele trui over zijn kop trekt na een totale tijd van 1 uur en 3 minuten op een afstand van 20.9km.
De organisator, Delvecchio zelf, is uitermate tevreden over het verloop van de Tour, hoewel hij een diskwalificatie en zelfs toekomstige uitsluiting overweegt van de Lijnbussen- en Taxiploegen, wegens "ungentlemanlike behaviour".

PS Alle overeenkomsten of gelijkenissen met echte afstanden, tijden of wielrennerploegen zijn volkomen toevallig en vertolken niet de mening van de auteur (Delvecchio). Wij danken u.

Asklepion

De laatste Griekse dag zaten we al om 7 uur op het zadel, op weg naar het Asklepion, een enorm (klassiek) Grieks tempelcomplex aan de voet van de heuvels centraal op het eiland, waar Hippocrates zijn EHBO toepaste.
Een uurtjes stevig doortrappen en we arriveerden voor de zwerm toeristen die het terrein dagelijks overspoelt. Prachtig. De eerste foto is van het tempeltje van Asklepios, een Griekse god verantwoordelijk voor de gezondheid - deze 30 vierkante meter bracht in de oudheid blijkbaar dagelijks honderden bedevaarders op de been.


Op hetzelfde niveau (het hele complex staat op een helling, vandaar de onderverdeling in 4 verdiepingen) staat de tempel van Apollo, de ietwat beter bekende vader van Asklepios. Niet makkelijk om uit de schaduw te treden natuurlijk, met zo'n ouweheer ...


Die vier niveaus worden onderscheiden door imposante muren. Zoals te zien is op de foto zijn de standbeelden die vroeger de portieken opfleurden iets minder imposant heden ten dage. Degenen die niet zijn weggesleept naar een of ander Londens, Parijs' of New Yorks museum missen een lidmaat of twee en in de meeste gevallen ook een hoofd.


Na lang zoeken eindelijk een plaatje gevonden dat laat zien hoe het er toen uitgezien moet hebben: de tempel gans aan de linkse kant is die van Apollo, die pal in het midden (zonder pilaren, met volle muren) die van Asklepion ... als ik het me goed herinner. Helemaal bovenaan heb je een mooi zicht over het eiland, maar van die grandioze grote tempel blijft zo goed als niks over ....

Halicarnassus (een Dagje Turkije)

Met de hydrofoil (een vliegend schip (da's lichtelijk overdreven, geef ik toe)) zit je op 20 minuten in Turkije, in Bodrum. Deze poetische naam (klinkt als de achterkant van een koe) komt van de Latijnse naam Petrum, voordien beter bekend als Halicarnassus. Inderdaad, de thuishaven van 1 van de klassieke wereldwonderen, het Mausoleum van Mausoleos, een stinkend rijke Perzische satraap uit de 4de eeuw voor Jezus. De kruisvaarders hebben dat prachtig bouwwerk tot op de fundamenten afgebroken en de stenen gebruikt voor hun fort (foto) - alle geluk was het in de naam van god, en niet zomaar voor de gekte!
Prachtig stadje voor de rest, en snikheet, zeker vijf graden warmer dan ons Grieks eiland. Ik vond daar dan niks beters op dan een gloeiend heet stoofpotje te bestellen op een terras (foto).

Daar werd ik van binnen zo warm van dat het buiten wat koeler leek. ERG lekker stoofpotje. Ik vind het prachtig hoe zoveel verhalen in de geschiedenis zo met elkaar verstrengeld zijn en alles zo vlak bijeen. Ottomanen, kruisvaarders, Byzantijnen, Romeinen, Grieken, Perzen; elke straathoek vertelt een andere historie ....

Na al die Griekse gebouwen in Turkije vonden we dan 's avonds bij onze terugkeer in Kos in het centrum een omgebouwde moskee - de wereld op zijn kop, zeg maar ....

Meer van Dattum

Een ander zicht vanop hetzelfde strand (Agios Stefanos). Er ligt daar een eilandje waar je naartoe kan zwemmen. De vorige keer dat ik hier was (2001) heb ik me daar al eens aan gewaagd, en hoe ik dat overleefd heb staat nog steeds ter discussie. Enfin, een mooi zicht in ieder geval.

Kos, Met Heimwee

Kijk, da's dus onbetaalbaar voor mij he (voor MyTravel.com £200 per persoon voor 7 dagen) - Over verlaten Griekse ruines klauteren met geen levende ziel in de buurt, knalblauwe hemel, azuurblauwe zee. That's Life Baby.
Dit is de Agios Stefanos, gebouwd door de Byzantijnen, later door de Ottomanen omgebouwd tot een moskee (of wat had u gedacht! Orthodoxe heidenen!).
Niet op de foto te zien, maar er stond hier een straf windje, met als resultaat alle kleren vol zand ...

Clouds Over London

Vijf minuten geleden straalde de zon nog over the Thames, toen vielen de wolken aan, in formatie - nu hangen de eerste waterstriemen al op de ruit (u weet wel, van die vette druppels uitgesmeerd over vijf centimeter glas), en binnen enkele minuten gaan de sluizen weer open. Storm op komst - belooft weer een toffe rit naar huis te worden straks, aangezien zelfs lichte bewolking schier onoverkomelijk is voor het openbaar transport hier ...

Banksy & de Reactie van de Musea

Al gehoord van Banksy? Is een grafitti kunstenaar die op de meest onmogelijke en vooral illegale plaatsen uitdagende kunstwerken tegen de muur knalt. Uiteraard wordt zoiets in Londen meteen een hype, en die dingen gaan voor fortuinen over de toonbank. Hoe je een stuk muur verkoopt snap ik wel niet. Het hele huis misschien?
De Bond Der Londense Musea (da's een gok, ja) heeft in een reactie overal in Soho klassieke kunstwerken opgehangen als reactie op die hype (Kopies, wel te verstaan) - veronderstelbaar omdat ze in witte paniek uitbarsten bij de gedachte dat alle Japanners nu Banksy willen in plaats van Rembrandt, Van Gogh, en Turner?

Regenweertje

ZO zag Londen er vorige zaterdag uit: De regen stroomde uit de hemel, de straten stonden onder water, en wanhopige toeristen (haha) zwemden paniekerig alle richtingen uit. De rest van Engeland was er nog een stuk erger aan toe - hier overstroomde het tenminste niet. Vandaag is het hier zelfs droog gebleven, hoewel de wolken er niet echt uitzien alsof ze dorst hebben. Onlangs las ik dat de rioleringen hier in Londen nog uit de Victoriaanse tijd stammen, en niet echt voorzien zijn op langdurige regenval - dus we mogen ons binnenkort ook verwachten aan een mooie overstroming. Mijn stulp staat op een heuvel, dus laat maar komen :P

Warmhoudertje

Jawel, ik ben al terug hoor - probleem is dat momenteel moeilijk aan het internet geraak - Ik hoor u denken: "Oe typt ie dit dan?" maar dat doe ik dus op de pc van 't kantoor, en daar kan ik geen foto's op kopieren. Nog even geduld, stay tuned, we zijn zo weer terug - morgen komt mijn nieuwe 3G kaart aan en dan surf ik weer als een Beach Boy!

Out of Office

Dames, Heren,

Ik passeer hier even om u te laten weten dat ik tot volgende donderdag mij in Kos (Griekenland) zal bevinden, en dus weinig tot niks (eerder naar de niks zijde) zal posten op deze blog. Ik dank u hartelijk voor uw medewerking.

Tot ziens,
The Travellin' Man

Vandalisme in Irak

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/story/0,,2098272,00.html

Het is triestig. Amerikaanse en Briste troepen, evenals Irakezen zelf, plunderen Irak van zijn archeologische rijkdom ...

Hussaini, het hoofd van de Iraakse Raad voor Antiquiteit en Erfgoed, pleitte onlangs bij het British Museum (het Londonse Louvre) voor hulp na vier jaar roofbouw ...

"Hussaini confirmed a report two years ago by John Curtis, of the British Museum, on America's conversion of Nebuchadnezzar's great city of Babylon into the hanging gardens of Halliburton. This meant a 150-hectare camp for 2,000 troops. In the process the 2,500-year-old brick pavement to the Ishtar Gate was smashed by tanks and the gate itself damaged. The archaeology-rich subsoil was bulldozed to fill sandbags, and large areas covered in compacted gravel for helipads and car parks. Babylon is being rendered archaeologically barren."

Miljaar, Babylon is een van mijn favoriete beschavingen! U weet wel, hangende tuinen, Ishtar poort, en watnogallemaal! Het artikel eindigt:

"If this is Tony Blair's "values war", then language has lost all meaning. British collusion in such destruction is a scandal that will outlive any passing conflict. And we had the cheek to call the Taliban vandals."

Nogmaals, u weet wel, iedereen op zijn paard toen de Taliban de Bamyian beelden in Afghanistan liet ontploffen ... wat de troepen nu in Irak aan het doen zijn, doet dat voorval op een kwajongensstreek lijken ...

IT Projecten Meestal te Laat

http://news.bbc.co.uk/1/hi/business/6720547.stm

Geestig: 4% van alle IT projecten in Belgie is op tijd klaar! Gene vette, durf ik zo stellen, hoewel ik daar natuurlijk niks mee te maken heb. Ik zit in Engeland, en daar zitten we vlotjes aan de 11%. Nog steeds gene vette, maar al een stuk beter in het vel dan de Belgen!
Er is natuurlijk de eeuwenoude Belgische traditie om slecht te scoren op Europese lijstjes, maar ze doen het wel net zo goed als de Kezen. En de Russen, Spanjaarden en Italianen :P
Die Zweden daar in Scandinavie, die doen het best goed met 44% - hoewel dat nog steeds nie de helft is, en dus eigenlijk gewoon vreselijk slecht.
Mijn persoonlijke invalshoek is wel dat het naar mijn ervaring meestal de project planners zijn die er een boeltje van maken, en er onder concurrentiedruk zo'n gespannen deadline van maken dat die gewoon niet haalbaar is. Evengoed de schuld van de klant zelf dus ...

Vroeg of Laat ...

Het moest er van komen: vorige vrijdag is mijn rugzak met laptop en toebehoren gejat in hartje Soho. Wat ik deed met mijn rugzak in Soho vraag je me dan - wel, ik was naar de match gaan zien: Engeland-Brazilie, in een pub genaamd "The Crown and Two Chairmen".
Sommigen onder ons zouden argwanend staan tegenover een pub waar vijf weken voordien mijn maat OOK zijn rugzak was kwijtgeraakt, maar ik niet - uiteraard. Ik dacht dat ik beter wist, en achteraf bekeken was mijn theorie zo gek nog niet: ik was toen een pint gaan drinken met hem na zijn basket-training op een zwoele zaterdagnamiddag. Met andere woorden, de arme zielen die met zijn spullen aan de haal gingen, zijn ongetwijfeld een vreselijke verstikkingsdood gestorven bij het openen van die rugzak. Probleem opgelost, meende ik, daarbij vergetend dat als je het iets nauwlettender berekent, dat waarschijnlijk niet de enige criminelen in Soho waren.
In ieder geval, al de gestolen goederen, op een agenda en een War And Peace van Tolstoj die ik eindelijk na vijf jaar beginnen lezen was (blz. 14) na, behoorden aan mijn werkgever; en hoewel ik me waarlijk slecht voel voor hem, is het dus niet echt mijn probleem. Alles al opnieuw besteld, en een weekje zonder laptop overleven we wel.
Toch vind ik het niet echt leuk hoor, bestolen worden en zo. Geeft me zo'n een beetje een bloeddorstig aggressief gevoel, van "Gotverd*mme, da's van mij, blijf er met je fikken af". Nu, ik ken mezelf wel, tien minuten aanschuiven bij Charing Cross Police Station en de pure onversneden ennui haalt alweer de bovenhand. Ik wil hier weg, ik wil naar huis, laat me gerust. Pah!