Met de Gepensioneerden Bond op Gort

Ik kom elke dag voorbij Paddington, op weg naar mijn uitermate interessante job, waar ik nu even niet dieper op inga. Een station is een station, dus daar valt door de band niet zoveel te beleven, tenzij je tienduizend mensen die kriskras elkaar voor de voeten lopen in de vier windrichtingen opwindend vindt.
't Is er natuurlijk een stuk rustiger door het weekend heen, maar nog steeds, moet ik toegeven, heeft het dan geen speciale aantrekkingskracht. Ik herhaal, het is een station.
Ik was dan ook prettig verrast toen ik merkte dat een stel Londense oudjes klaarblijkelijk onlangs de handen in elkaar geslagen hebben en er nu wekelijks optreden met hun fanfare. Constant overstemd door sjierpende treinen en metalen omroepstemmen, spelen die onverstoorbaar hun "God Save the Queen". Ik kreeg er waarlijk de tranen van in de ogen - op een spiritueel niveau, tenminste.

Humor in de Metro

Deze creatieve geest had blijkbaar iets op de muur geklad, waarna de metro- autoriteiten het in het zwart overschilderd hadden. De op zijn teen getrapte vandaal schreef er dan naderhand bij "This is more ugly than my original message", wat een brede grijns aan mijn bakkes ontlokte.

Terrasweer

Vorige zaterdag, voor de vorige bedoel ik, was het best zonnig buiten, en ik vond mezelf op straat met niks omhanden, en L in dezelfde situatie vlak naast me. Zonder zwetsen liepen we een derde tegen het lijf met al evenveel te doen, dus we trokken ons terug op een terras in Latimer Road, vlakbij Notting Hill. Heel gezellig, vlak naast de spoorlijn, achteraan de pub, een keigroot terras. Een pint werden er twee, een fles wijn werden er drie; tussendoor nog wat mezze en andere charcuterie, en de dag was weeral voorbij in drie etappes:

1. mooi terras gezien
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
2. pintje gedronken
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
3. en 't was avond! (zo snel!)
   
   

Vrijdagavond

Vrijdagavond! Nog een minuut of tien en het is weer pure vrijheid voor een dag of twee! Ik heb nog altijd die kinderlijke zenuwen vanaf ongeveer twee uur in de namiddag, elke week, alsof ik op de schoolbanken zit af te tellen tot de bel gaat.

Gisterenavond met de collegas een pint (zo'n grote, een PINT) gaan drinken met de collega's in die Blackfriars pub aan de overkant van de straat (zie enkele posts naar beneden, evenals de foto).

Naderhand bij de Mexicaan binnen, nie echt goed en lekker duur ("lekker" in de zin van "werkgever betaalt"), en dan nog voor een kwak, maredsous, en twee hoegaardens grand cru (niet allemaal voor mezelf, we waren met vier!) naar de Lowlander, vlakbij Covent Garden. Vijf pond het stuk, een goeie 8 euro - kwaliteit kost geld, zeker als het Belgisch is. Tenslotte nog een nachtmutsje in de vorm van een Stella in de St George ("no dragons allowed") - met als resultaat dat ik vanmorgen toch een beetje scheel keek toen de wekker afging. De tijden dat ik als 23jarige in Gent op een verzekeringskantoor werkte en probleemloos drie keer per week met een uurtje of vier slaap toekwam, liggen ver in het verleden ... een ouwe knak, da's al wat overblijft. Soit, subiet toch effe naar de pub - hehehe...

Allemaal Mensen

http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/6567335.stm

Een interessant artikeltje vind ik, vooral omdat het in de lijn ligt van mijn eigen mening - zo narcistisch durf ik wel eens uit de hoek komen. Gaat over de psychologie achter het geweld in de Abu Ghraib gevangenis, en de voortdurende berichtgeving over misbruik en marteling in Irak door VS soldaten. Veel mensen vinden dat raar, maar ik denk dat dat de normaalste zaak van de wereld is: als je (voor de rest doodgoeie) mensen in een uitermate stressvolle en abnormale situatie zet, zijn die vlotjes in staat tot de meest waanzinnige dingen. Ik heb er geen illusies over dat het voor mij persoonlijk hetzelfde zou zijn. Exact de reden dat ik op alle mogelijke manieren vermijdt om in Irak te gaan dienen in het Amerikaans leger. Niet dat ik uitgenodigd ben natuurlijk.

Het artikel doet me terugdenken aan die film, "Das Experiment", die gebaseerd was op de studie die wordt aangehaald door de schrijver. In dat experiment werd een gevangenis-situatie nagebootst met studenten, de helft gevangenen, de helft cipiers. Het zou allemaal twee weken moeten duren, maar ze moesten stoppen na zes dagen omdat de gevangen er mentaal doorzaten, kapot getreiterd en vernederd door de cipiers. Een lesje in nederigheid voor iedereen, me dunkt. Of zou u zich wel gedragen?

Britse Pers, Scum of the Earth

The British press, the worst in the west, demoralises the national psyche. It makes people miserable. It raises false fears. It proclaims that nothing works, everything gets worse, and it urges distrust of any public official or politician. Now it has the government on the run and a chance for Tory victory, there is no holding back its doom-mongering in this most healthy, safe and prosperous age.

Dit is een fragmentje uit een column in the Guardian, van Polly Toynbee (lees na op http://www.guardian.co.uk/Columnists/Column/0,,2056229,00.html). Ik kan haar alleen maar gelijk geven. De invloed die de tabloids hier in Engeland hebben op politiek is schrikwekkend. Toen de 15 gegijzelde Britse soldaten onlangs terugkeerden uit Iran, gaf de minister van defensie (Des Browne) hen toestemming om hun verhaal te verkopen aan de pers. The Sun bood het hoogst (100.000 pond) en kreeg dus de headline. De politici gaven naderhand toe dat het niet zo verstandig geweest was om dat toe te laten, uit respect voor alle families van gesneuvelde soldaten die heel wat minder zouden krijgen.

De andere tabloids, met the Daily Mail en The Mail on Sunday op kop, willen nu echter koppen zien rollen, liefst van Browne hemzelve. Wablieft? Dezelfde kranten die net decadente sommen geld geboden hebben op dat verhaal, willen nu dat de minister die dat toeliet, de laan uit! The Mail had als kop: "Selling Out Britain's National Honour" met als commentaar "It is clearly wrong that those who are in the forces should be able to sell their stories. And it is an insult to those who are fighting." enzovoort, enzoverder. Ik krijg er horens van.

't is wel frapant dat als je doorleest het lijkt alsof de meeste lezers het gelijk niet met haar eens zijn, alsof de tabloids hen beschermen van een totalitaire regering ("power without responsibility"). Alsof serieuze kranten die rol niet kunnen vervullen.

Soit, veel maakt het niet uit, populair Engeland heeft weer een nieuw kalf gevonden: Prins William en Kate Middleton zijn uit elkaar, en ondanks smeekbedes van zowel beide families als de regering om hen met rust te laten zag ik net al een Lite (gratis metro-krant) met als kop "Kate's friends lash out at William", oftewel "Kate's vrienden vallen scherp uit naar William". Ik maak er al een tijdje een punt van die krant niet meer te lezen ...

FILM: Wild Hogs

Ik had er niet veel goeds over gelezen, maar het was zondagavond, dus het mocht wel wat leeghoofdiger zijn dan normaal, na een lang weekend in het park en op het terras. "Wild Hogs" is een roadtrip film, over vier kerels in een midlife crisis, die op de Harley springen en vanuit NY naar het westen rijden, in een soort van zelf-ontdekkingsreis. The Guardian vond 'm homofoob, platvloers, en cliche; ik vond'm geestig en vrolijk, en ik wandelde naar buiten met een dikke grijns op m'n smoel. Smaken verschillen!

FILM: The Number 23

Als ik een keertje in Belgie langsga, wil ik toch altijd graag een cinemaatje meepikken. Een cinema als de metropolis in Antwerpen vind je niet in Londen: de keuze aan films, de beenruimte, de zetels - 't is hier allemaal wel anders. Enfin, over naar de plat du jour: "The Number 23".

In het kort: Walter Sparrow (Jim Carrey) krijgt van zijn vrouw een boekje cadeau dat ze toevallig vindt in een oud boekenwinkeltje. Hij begint het te lezen en vindt al snel verontrustende gelijkenissen met zijn eigen leven. Daarnaast wordt ook alles teruggevoerd op het getal 23, en de obsessie met dat nummer begint zijn leven over te nemen; tot hij in de mot krijgt dat het boek zwaardere gevolgen krijgt dan verwacht ...

Ik vond het wel een goeie film, maar niet zo'n killer als bijvoorbeeld Fallen (met Denzel Washington, 1998), toch in hetzelfde genre. Ik vermoed dat dat kwam omdat ik me niet echt mee voelde in het verhaal terwijl hij het leest; het is zo'n beetje a la "Sin City" gefilmd, en dat haalt het creepy realisme er wat uit.

Jim Carrey bewijst wel dat hij nog iets anders kan dan gekke smoelen trekken, hoewel ik dat al vermoedde na "The Truman Show" (1998, een goed filmjaar, me dunkt). Virginia Madsen is ook heel goed als zijn lieve vrouw, en de gevaarlijke vamp in het boek.

Alles bij elkaar dus wel de moeite, voor de spanning, het acteerwerk en de goeie twist in het verhaal op het einde. Ze hadden het echter wel spannender kunnen maken, en komende van een angsthaas als ikzelf (na "Fallen" sloeg ik drie nachten over), wil dat al wat zeggen ...

Blackfriars, de Zwarte Broeders

Als ze het hebben over de kip en het ei is het makkelijk; er bestonden al eieren ver voor er kippen waren, aangezien de dino's zich ook al bezighielden met dat soort van voortplanting.
Soortgelijk, maar een stuk interessanter, is de vraag wat er eerst was: de blackfriars-pub met het standbeeld van de zwarte broeder (waarnaar dan eventueel de wijk zou vernoemd zijn), of blackfriars, de wijk (waar een originele geest dan zijn pub naar vernoemd heeft)?

Update: Blackfriars was blijkbaar een Dominicaans klooster op de oevers van de Thames, gebouwd in 1275. Het werd zo genoemd omdat de Dominicanen er in het zwart gekleed liepen. Het werd gesloten in 1538 (net als alle andere kloosters) door Hendrik VIII. Het werd later nog een toneelhuis waar onder andere Billy Shakes (AKA William Shakespeare) zijn schrijfsels ten tonele voerde. Tenslotte werd er dan de brug naar vernoemd, en dan het station. Raadsel opgelost!

Leren Fietsen

Ik heb het Paasweekeinde in Belgie doorgebracht - veel familie, veel feest, dus weinig internet, en al helemaal geen blog. Alsof u aan het lezen was!

Toen ik nog een stuk kleiner was, stond mijn vader erop dat ik leerde fietsen. Ik zag daar hoegenaamd het nut niet van in, en was ervan overtuigd dat te voet veel veiliger en bijna even snel was. Ik deed mijn uiterste best hem te saboteren op alle mogelijke manieren. Een daarvan was het opzettelijk in de gracht in de tuin te rijden - en die zag er toen niet veel properder uit dan nu (foto). Dat heb ik een keertje twee keer op dezelfde dag klaargespeeld, en nam aan dat dat mijn ouders ervan zou overtuigen dat ik het TOCH nooit leren zou. Fat chance.

Ik moet wel toegeven: achteraf bekeken was het toch geen slecht zet, mij dwingen te leren fietsen....

Cleopatra's Needle

"This obelisk quarried at Syene was erected at Om (Heliopolis) by the pharaoh Thothmes III about 1500 BC. Lateral inscriptions were added nearly two centuries later by Rameses the Great. Removed during the Greek dynasty to Alexandria, the royal city of Cleopatra. It was there erected in the year of Augustus Caesar BC 12.

This obelisk prostrate for centuries on the sands of Alexandria was presented to the British nation AD 1819 by Mahommed Ali Viceroy of Egypt, a worthy memorial of our distinguished countrymen Nelson and Abercromby.

Through the patriotic zeal of Erasmus Wilson F.R.S. this obelisk was brought from Alexandria, encased in an iron cylinder. It was abandoned during a storm in the Bay of Biscay. Recovered and erected on this spot by John Dixon C.E. in the 42nd year of the reign of Queen Victoria 1878."

Ik vraag me eigenlijk af of zo'n kunstwerken eigenlijk niet gewoon in Egypte thuishoren.

Die nepsphinxen mogen ze natuurlijk laten staan, uit koloniaal-romantische melancholie of zo, maar een obelisk op de oever van de Thames, het wringt gewoon een beetje ...

Nelson Waakt

Een week en een weekend geleden was de werkweek net voorbij, en ik had afgesproken met vrienden in the Phoenix, een van de weinige rookvrije pubs in Londen - vlakbij Oxford Circus. In plaats van de op vrijdag steevast overvolle metro te nemen, en dan een anderhalf uur op mijn eentje te pintelieren, wachtend op de rest, besloot ik in een vlaag van misplaatst enthousiasme het hele eind te wandelen.

Mijn eerste pitstop was the Walkabout in Embankment. The Walkabout is een Australische pubketen die vooral hamburgers en sport serveert - veel sport. Zelfs voor een sportbar was ik behoorlijk onder de indruk van de hoeveelheid plasma schermen daar aan de muur hingen. Cricket op de buis, Ierland-Indie in dit geval. Uitermate muffe sport, waar ik geen blauwe snot van begrijp - en het ziet er zo oninteressant uit dat ik er me niet toe kan brengen het te proberen te begrijpen. Alle Engelsen (en Indiers, Pakistanen, en Australiers) zijn er wel knettergek van.

Het begon gezellig te regenen buiten, dus ik vatte het tweede deel van de wandeling aan. Ik amuseerde me zozeer langs de Thames dat ik een omweg maakte langs Westminster en Downing Street, gewoon voor de gein.

Het begon wat donker te worden rond Trafalgar Square, maar Horatio staat weer vrij van alle restauratie-werken de Thames in de gaten te houden, in geval die vermaledijde Fransen het nog eens aandurven het Kanaal over te steken. Laat ze maar komen.