Vroeg of Laat ...

Het moest er van komen: vorige vrijdag is mijn rugzak met laptop en toebehoren gejat in hartje Soho. Wat ik deed met mijn rugzak in Soho vraag je me dan - wel, ik was naar de match gaan zien: Engeland-Brazilie, in een pub genaamd "The Crown and Two Chairmen".
Sommigen onder ons zouden argwanend staan tegenover een pub waar vijf weken voordien mijn maat OOK zijn rugzak was kwijtgeraakt, maar ik niet - uiteraard. Ik dacht dat ik beter wist, en achteraf bekeken was mijn theorie zo gek nog niet: ik was toen een pint gaan drinken met hem na zijn basket-training op een zwoele zaterdagnamiddag. Met andere woorden, de arme zielen die met zijn spullen aan de haal gingen, zijn ongetwijfeld een vreselijke verstikkingsdood gestorven bij het openen van die rugzak. Probleem opgelost, meende ik, daarbij vergetend dat als je het iets nauwlettender berekent, dat waarschijnlijk niet de enige criminelen in Soho waren.
In ieder geval, al de gestolen goederen, op een agenda en een War And Peace van Tolstoj die ik eindelijk na vijf jaar beginnen lezen was (blz. 14) na, behoorden aan mijn werkgever; en hoewel ik me waarlijk slecht voel voor hem, is het dus niet echt mijn probleem. Alles al opnieuw besteld, en een weekje zonder laptop overleven we wel.
Toch vind ik het niet echt leuk hoor, bestolen worden en zo. Geeft me zo'n een beetje een bloeddorstig aggressief gevoel, van "Gotverd*mme, da's van mij, blijf er met je fikken af". Nu, ik ken mezelf wel, tien minuten aanschuiven bij Charing Cross Police Station en de pure onversneden ennui haalt alweer de bovenhand. Ik wil hier weg, ik wil naar huis, laat me gerust. Pah!