En Soms Is Het Mooi

Nu het uur verzet is in Engeland wordt het donker terwijl ik nog aan het werk (tja, "werk") ben. Gisterenavond meteen een mooie zonsondergang te grazen genomen. En wanneer ik dan vertrok een half uurtje later, zag ik ineens dat het gebouw aan de overkant van de straat dat gerenoveerd wordt, best mooi verlicht is 's avonds ...

De Hooligan

Nee, een hooligan ben ik dan wel niet (te plat voor denk ik), maar ik kan wel van tijd een goeie voetbal-match apprecieren. Ik maak er een punt van in elk land een favoriete voetbal-ploeg te hebben, zodat ik steeds weet wanneer ik moet juichen - geen sinecure. Zo is dat dan Standard voor Belgie, AS Roma voor Italie, Flamengo voor Brazilie (onder lichte dwang van L), en Arsenal voor Engeland - omdat dat gewoon veruit de coolste naam is die een voetbalclub zich kan aanmeten. Mijn collega, wel een hooligan, kon vorige week enkele tickets versieren voor de champions league match tegen Slavia Praag, blijkbaar de leider uit de Tsjechische competitie. Ik was al in het Emirates stadium geweest, voor de Brazilie-Portugal vriendenmatch, maar de sfeer was nu toch beduidend anders. Het zat echt afgeladen vol (geen lege vakken zoals de laatste keer dat ik in het Jan Breydel stadion zat): 60,000 man (en vrouw), en alle sjaals, jassen, en klakken knalrood. Deze keer zat ik ook veel dichter bij het veld (ongeveer de tiende rij in de laagste tribune), dus dan zijn het echt levensgrote voetballers op het veld, in plaats van de onherkenbare poppetjes als je helemaal bovenaan zit (zoals bij die vriendenmatch).


Zeven keer lapte Arsenal de bal binnen bij de Tsjechen. Onvoorstelbaar. Iedereen staat te gillen en te springen op de tribune. Vooral Fabregas en Hleb zijn indrukwekkend met de bal aan de voeten. Allebei eens stuk kleiner dan de gemiddeld boomlange tegenstanders, maar ze rennen onvermoeibaar de bal door de verdediging, alsof het een training is! Dat was zeker zijn 40 pond waard, met de Mexicaan na de match erbij gerekend ongeveer negen pond per goal, een koopje als je't mij vraagt!

FILM: Michael Clayton

Vrijdag nog eens de cinema ingedoken voor Michael Clayton, de nieuwe George-Clooney-parel. Een advocaat krijgt last met zijn geweten, da's het verhaal in een notedop, maar er zit wel een stuk meer achter. Een intelligente thriller waarin het hoofdpersonage (waarnaar de film creatief vernoemd is) overtuigend met zijn geweten worstelt en een verscheurende keuze moet maken, afgekoeld met ijzige bedrijfsbazen die voor geen pleiter uit de weg gaan, en opgezouten met collega's die hem steunen zolang hij geld opbrengt - maar enkel zolang.

Zeker een aanrader voor wie niet vaak naar de filmkes gaat - een van de betere films van het laatste jaar ...

Briljant Artikel

http://www.iht.com/articles/2007/10/28/opinion/edfurstenberg.php

Lang geleden dat ik nog zo'n zalig artikel gelezen heb als dit, uit de Herald Tribune. Een heldere vergelijking tussen het Bush regime en de terreur van de Jacobijnen, vlak na het begin van de Franse Revolutie ...

FILM: Bobby

Ik ben natuurlijk een sucker for historische films, en ik ben op de hoogte van de resem slechte kritieken die deze film gekregen heeft, maar ik vond 'em toch erg goed. Het verhaal gaat over de laatste dag voor de moord op RFK, Robert Kennedy, in '68. Veel speeches en origineel beeldmateriaal, en tussendoor de samenvloeiende verhalen van mensen in het hotel waar de moord uiteindelijk plaatsvond. De gepensioneerde portier, een dienstplicht-ontduiker, de mexicaanse keukenhulp, een koppel met huwelijksproblemen, enzoverder. Alles wordt overtuigend en bij tijden erg geestig in beeld gebracht door Emilio Estevez. Een enorme cast aan bekende acteurs zoals Christian Slater, Anthony Hopkins, Lawrence Fishburne, Helen Hunt, William H Macey, Sharon Stone, Demi Moore, en niet te vergeten: Frodo (hehe), zijn een streling voor het oog.
De speeches van Bobby zijn overigens erg indrukwekkend. Ik kon enkel de ganse tijd denken "wat een visionair". Hadden ze er nu maar zo eentje in de VS ...

Midlife Onderbewustzijn

Inderdaad, hij heeft eindelijk toegeslagen! Ik ben er net 32 geworden, en het zat er natuurlijk aan te komen. Vanmorgen depri wakker geworden - ik moest me letterlijk het bed uitslepen. Dat kwam omdat ik voor de eerste keer in gans mijn leven gedroomd heb van een midlife crisis. Ik ben oud aan het worden, of dat wil mijn onderbewustzijn me tenminste laten geloven. Eikel.

Het exacte verhaal herinner ik me uiteraard niet meer, maar ik weet nog dat ik in de droom een vriend had, die enkele jaren jonger was dan ik. Hijzelf kwam er niet in voor, maar zijn vrienden wel, en ik ging naar een openluchtfeestje, een barbecue of zo, waar die allemaal aanwezig waren. In het begin was alles wat ik vertelde blijkbaar goud waard, want iedereen knikte vol bewondering voor mijn wijsheid. Naargelang het gesprek vorderde, kwamen er echter meer en meer kritische vragen, en de stemming werd ronduit vijandig, vooral met betrekking tot het leeftijdsverschil tussen die vriend en mij. En toen, zoals in elke kutdroom, werd ik wakker. Ik ga me een Harley Davidson aanschaffen, en een leren broek. Opgelost!

Nu ik eraan denk - "onderbewustzijn". Een jaar of twee geleden heb ik mijn onderbewustzijn een keertje kunnen zien. Rare bedoening. Het zag er helemaal niet uit zoals Dali in zijn Freudiaanse kunstwerken. Het leek meer op Las Vegas, maar dan met hele rare kleuren. Een hele hoop gekleurde lampen die aan en uit springen, reclameborden zonder boodschap en alles wat wit is in de wereld, was er zwart, met alle andere kleuren heel fel (probeer een keertje het "high contrast" kleurschema in uw windows "classic style", en u weet wat ik bedoel). Ik weet nog dat het er erg eenzaam was - waarvan ik afleid dat ik ofwel een psychopatische freak ben, ofwel dat het normaal is dat andere mensen niet voorkomen in je onderbewustzijn, die zitten dan elders (koffie te drinken en te scrabbelen).
't Was een interessante rit, die droom, maar niks om elke nacht mee te maken. Misschien is 't wel helemaal de bedoeling niet dat je daar langsgaat?

Slapen als een Gentleman

En 't is alweer vrijdag. Het weer is een kleurloze teint grijs, het regent maar dan toch weer niet, de Thames staat hoog en het gemoed zinkt laag. Om de vaalgele vrolijkheid erin te houden ga ik halverwege de namiddag normaal een wandelingetje maken:

Ik werk aan de rode bol, Blackfriars Station, ik wandel dan de Blackfriars brug over, vervolgens links de Queen's walk op, naast the Globe (het theater van Billy Shakes), en dan aan Tate Modern de Millenium Brug op, de bruine rivier weer over. Tenslotte, u raadt het al, naast de rivier weer naar Blackfriars. De wc die u daar ziet staan is "temporary out of order". In weerwil daarvan stonden er gisteren twee chinezen munten in te steken. Charity, veronderstel ik.

In ieder geval, aan Tate Modern staat er een nieuw kunstwerk voor de deur, een soort spin:

de foto illustreert meteen ook het kleurenpalet van een bewolkte grootstad, een mengeling van grijs, bruin, zwart, en alle vieze tussentinten. Ik moet dat relativeren: Rio is kleurrijk als het regent, Londen heeft zelfs last met contrast als de zon schijnt. Ik snap zo wel waarom Londen zo rijk is; als je geen alcoholicus bent, is er gewoon niks anders te doen dan werken. Een Carioca gaat terassen, strandjutten, fietsen, bergbeklimmen en nog wat bij-terassen. Een Londenaar gaat werken, en dan drinken tot ie in slaap valt. Cheers.

Maar geen nood: soms valt er een zonnestraaltje tussen de wolken door, en daar trek je je dan aan op alsof het een nederlandse gouden eeuw is. De weinige dagen dat de zon hier schijnt, zitten alle parken vol met schaars geklede dames en hun hondjes, en voetballende Australiers en baskettende Polen in zweterig bloot bovenlijf. Wie het kleine niet eert, is het grote niet [kotsgeluid].

Om deze filosofische gedachte af te sluiten in schoonheid: Hoe op een bank te slapen als een gentleman (klik op de foto voor een closeup):

FILM: The Kingdom

Gisterenavond na een zeven uur durende reis van Belgie naar Londen nog tijd gevonden om een cinemaatje te plegen. We (lees: L) waren niet op tijd om Michael Clayton mee te pikken, dus die blijft voorlopig netjes op het verlanglijstje staan, maar "The Kingdom" kon nog net.
Ik moet zeggen dat Michael Mann er een gebalanceerd verhaaltje van gemaakt heeft, over een toch redelijk geladen onderwerp. Het gaat over een Amerikaans compound (afgesloten leefblok voor buitenlands personeel)
in Saoudi-Arabie waar een gigantische aanslag gepleegd wordt, waarbij ook een een FBI-agent om het leven komt. Met veel last krijgt de FBI dan een eigen team op Arabische bodem, dat dan probeert de zaak op te lossen, maar erg tegengewerkt wordt, en het uiteraard erg lastig heeft met de Saoudische manier van werken.
Het is natuurlijk gefilmd vanuit een Amerikaans oogpunt, dus de FBI weet natuurlijk alles en de Saoudis niks, maar toch komt de Saoudische begeleider van het team uiteindelijk als het best getekende personage uit de verf, veel dieper gekarakteriseerd dan de rol van Jamie Foxx of bimbo-van-dienst Jeniffer Garner. Hoewel we natuurlijk nog mijlenver verwijderd zijn van een echt gebalanceerd verhaal als het op terrorisme of de relatie westerse cultuur/islam aankomt, is dit toch een stap in de goede richting.
En wie Mann kent weet natuurlijk dat de spanning te snijden is; het wordt in alle reclame tot vervelens toe herhaald, maar het klopt wel: De laatste twintig minuten kluisteren je aan je zetel. Misschien in totaal twee keer met mijn ogen geknipperd ...

Mijn Kleine Terrorist

Op de foto zien ze er niet zo dichtbij uit, maar ik heb nog niet vaak twee helikopters zo laag zien vliegen, zo vlak boven dat gebouw. Vorige vrijdag was ik na het werk een glas koud bier gaan drinken met twee collega's, en aangezien iedereen weet dat je dit jaar van elk zonnestraaltje moet genieten dat de weergoden ons toekennen, stonden we buiten te lameren over soorten bier en politiek (dat klopt ja, er stonden geen vrouwen bij).
Opeens hangen daar twee politie helikopters boven ons en meteen denkt iedereen: "terrorisme". Dat heb je nu eenmaal in het centrum van een stad als Londen, wat er ook gebeurt dat niet normaal is, heeft waarschijnlijk te maken met terrorisme. In mijn kop dan toch. Gisteren werd ik zo bijvoorbeeld halverwege de nacht wakker, dus ik ging ervan uit dat er een kernbom ontploft was ergens in het centrum. Vijf minuten gewacht op de fallout, en dan toch maar terug in slaap gevallen. Soit, terug naar de helikopters: eentje bleef vlak boven het gebouw hangen, de andere vloog er in cirkeltjes rond. Dat duurde zo ongeveer tien minuten - iedereen met kramp in de nek - en dan verdwenen ze. Alweer niks ontploft.

FILM: 3:10 to Yuma

Wow. Wat een film. Ik wist dat het een remake was, dus tot zover de originaliteit, maar 't is gewoon een uitstekende film. Klassebakken Russell Crowe en Christian Bale helpen natuurlijk ook wel mee - puike acteerprestaties die het verhaal erg geloofwaardig maken. Er is nauwelijks een onderscheid tussen goed en kwaad, of tussen heldendom en lafheid; en dat zorgt voor een gewriemel in je kop waar je mee worstelt tot de film afgelopen is. Zelfs dat einde: is dat nu een heppie end? of niet? Niet echt wat je verwacht van een western...

BOEK: Armed Madhouse

Onlangs in Amsterdam "Armed Madhouse" gekocht, van Greg Palast, een onderzoeksjournalist die voor de BBC en The Guardian werkt. Ik heb intussen ongeveer een derde van het boek gelezen, en ik ben er nie goe van. De manier waarop hij de machtsstrijd binnen de Amerikaanse regering, en de daaruit volgende politieke blunders op het wereldtoneel (Irak, Iran, en godweet wat nog volgt), uitlegt is ronduit deprimerend.
Glashelder noemt hij elke "player" bij naam: oliebaronnen, sjeiks, politici, generaals. Het feit alleen dat hij ooit nog maar 1 keer voor de rechtbank gesleept werd (in 2006 filmde hij in New Orleans na Katrina, en Exxon kloeg hem aan voor het filmen van "critical infrastructure", een Exxon olieraffinaderij - ze lieten achteraf de aanklacht overigens simpelweg vallen), is een sterk bewijs dat hij niet zomaar samenzweringstheorieen spuit. Reliant Energy (nr 36 in de lijst van grootste vervuilers in de VS (http://en.wikipedia.org/wiki/Reliant_Energy)) heeft wel een dossier over hem verspreid, met informatie over zijn sexleven. Allemaal erg relevant natuurlijk.
Een voorbeeldje: wist u dat Irak het enige land ter wereld is zonder import tarieven? De VS heeft teveel graan geproduceerd dit jaar? Dump het in Irak! China een lading giftige barbiepoppen op overschot? Dump het in Irak! Maar hoe zou het toch komen dat 60% van de Irakezen zonder werk zit? Een absolute must read, dit boek - als er nog maar een tiende echt van waar blijkt te zijn, mag de president volgens zijn eigen voorkeur opgehangen worden ...

Tijdje geleden

Tja, het is inderdaad een tijdje geleden. Maar na een lange (koude, natte) zomer, en hartverwarmende aansporingen van een verdwaalde fan, heb ik besloten er nog eens een gooi naar te doen: bloggen geblazen!


Dat om eventjes te testen of die video werkt - indien positief verwacht u maar aan een visueel spektakel (in grijstinten, we zitten tenslotte niet in de Caraiben).

Een week of twee geleden eens iets origineels geprobeerd: met de bus reizen. In Brazilie deed ik dat al: lekker goedkoop, en steevast van die luxebussen waarin je gewoon niet kan wakker blijven. Niet zo in Europa, waar de prijs duidelijk gedrukt wordt door het beperken van de beenruimte, en voor een lengtemutant als ik is dat dus geen aanrader. Bovendien is de bus blijkbaar ook het vervoermiddel bij uitstek voor drugkoeriers en illegale immigranten, waar dus bij elke stoplicht op gecontroleerd wordt door de douane. Ik denk dat mijn jongeheer naar marihuana ruikt, want de drughond kon er maar geen genoeg van krijgen.

Een ander probleem is dat 12 uur naar Amsterdam, vervolgens 8 uur naar Parijs, en tenslotte 10 uur weer naar Londen een serieuze hap uit je vakantie neemt; en als je denkt dat je die al slapend kan doorbrengen, vergeet het maar. De verzamelde Congolese, Nigeriaanse en Poolse kroost die meereist zorgt wel dat je wakker blijft.

Enfin, wat was er wel mooi? Drinken in het Quartier Latin, Vreten op Montparnasse, en zonsondergang bij de Notre-Dame!

Elke keer dat ik in Parijs kom, heb ik het gevoel dat ik beetje bij beetje de geheimen van die prachtige stad aan Frankrijk ontfutsel. Voorbij de facade van toeristen-moee Parijzenaars, dure nep-restaurants en verplichte musea vind je met een beetje doorzettingsvermogen een onvoorstelbaar gezellig dorp dat niet eindigt zolang je blijft verder wandelen. Ik kan alweer nie wachten tot Oudjaar!