Ik kom elke dag voorbij Paddington, op weg naar mijn uitermate interessante job, waar ik nu even niet dieper op inga. Een station is een station, dus daar valt door de band niet zoveel te beleven, tenzij je tienduizend mensen die kriskras elkaar voor de voeten lopen in de vier windrichtingen opwindend vindt.'t Is er natuurlijk een stuk rustiger door het weekend heen, maar nog steeds, moet ik toegeven, heeft het dan geen speciale aantrekkingskracht. Ik herhaal, het is een station.
Ik was dan ook prettig verrast toen ik merkte dat een stel Londense oudjes klaarblijkelijk onlangs de handen in elkaar geslagen hebben en er nu wekelijks optreden met hun fanfare. Constant overstemd door sjierpende treinen en metalen omroepstemmen, spelen die onverstoorbaar hun "God Save the Queen". Ik kreeg er waarlijk de tranen van in de ogen - op een spiritueel niveau, tenminste.
1 comment:
Paddington, ja daar heb ik ooit een trein gemist. Ik dacht, ik zeg het even nu dat hier toch "op een spiritueel niveau" zit.
Post a Comment