Bank Holiday in Lyme Regis

Vooreerst: Een hoop mensen hebben me al gevraagd waarom een bank holiday zo heet, en of dat iets met banken te maken heeft of zo. Wel, oorspronkelijk wel: op de vaste feestdagen (het zijn er een stuk of vijf per jaar) kregen vroeger enkel de bankbedienden vakantie, vandaar de naam. Nu deelt uiteraard iedereen in de pret, zoals ook ondergetekende.
Vorige week donderdag een tent met twee slaapzakken gekocht, zozeer beviel ons het weekendje kamperen in Bath een kleine maand geleden. Auto opgehaald in Heathrow vrijdagavond, en de wolken pakten al samen boven Londen. Waarom check je het weerbericht dan niet, vragen de meer kritische geesten onder ons zich af, maar dat wimpel ik met een air van nonchalance van me af, met het argument dat het ontbreken van voorbereiding enorm bijdraagt aan de leut van het kamperen. Soms.
De dart zat gepind op Lyme Regis, op de zuidkust. Een uurtje of drie rijden op de M4, M25, M3, A303 en A356. Enkele wolkjes, en veel zon. De wind wakkerde stevig aan terwijl we onze tent opstelden, en het werd donker terwijl we de piketten in de grond klopten.

Het gezellige stadje maar in dan, een rustiek haventje waar - zoals de pizzaboer ons in geuren en kleuren vertelde - de hertog van Monmouth landde met zijn leger tijdens de burgeroorlog, om vervolgens vakkundig in mootjes gehakt te worden. Tsja. Lange tijd was het stadje dan de tweede grootste haven van Engeland maar sindsdien is het duidelijk niet meer meegegroeid.
Terug bij de zaak dan: het begon te regenen. Na onze pizza doken we de tent in met een flesje wijn, en we merkten dat vloer niet echt waterpas lag. Gecombineerd met de neerslag was dat dan het begin van een nacht wakker worden van de regen, en bergop kruipen in de slaapzak.
Met een vrolijk humeur plus kramp in de kuiten huppelden we rond de middag naar het strand - "the Jurassic Coast", een geologisch overblijfsel van ERG lang geleden, waar de fossielen op het strand voor het rapen liggen. Een treat voor L, die nogal gek is op zulke dingen. Niks gevonden uiteraard, maar ik merkte plots dat het al een dikke twee uur niet aan het regenen was. Reden genoeg voor het wolkendek om de sluizen weer volledig open te zetten, en voor ons om ons taktisch terug te trekken in de auto. Op naar Portland dan, een eiland met een burcht waar een lange brug naartoe loopt, werd ons verteld. Ik begrijp dat "lang" een niet erg specifiek begrip is, maar een goeie dertig meter vond ik toch niet erg indrukwekkend. Portland zelve ("an independent island community") is een dorp volledig opgetrokken uit grijs beton, met een haventje gebouwd in puur roest, bezaaid met lang overleden vissersboten. De burcht zelve is een huis met kantelen. Triest, om het zacht uit te drukken. En de uitzichten die je hebt van de hoogste punten van het eiland moeten inderdaad episch zijn, als je verder kan zien dan de honderd meter die de regen en mist ons toestond.

Hoe de Italiaan uit Lecce, waar we 's avonds verzeild geraakten, het ooit in zijn hoofd gehaald heeft om zijn land te verlaten en zich hier te vestigen zal ik niet snel begrijpen, maar voor ons was het een godgeschenk: fantastich eten, met bij elke gang een uitleg over bereidingswijze. Ik heb me in lange tijd niet zo volgevreten. Anekdote: zijn neef zat in de shift die verongelukte bij de mijnramp in Marcinelles (Henegouwen) in 1956, maar hij had de dag ervoor van shift veranderd ... Vier van zijn kameraden, allemaal uit hetzelfde dorp, hadden minder geluk, en hebben het niet overleefd.
Het regende uiteraard nog steeds toen we om elf uur de keet afsloten, dus de rest van onze zondagavond brachten we in de auto door, met een muziekje begeleid door het gerakketak van de regen op het dak - en later op het tentzeil. Natuurlijk stopte die regen om vijf voor negen in de ochtend, zodat we onze tent netjes konden opvouwen om naar huis te rijden. Ooit moet ik het Lot zwaar beledigd hebben .... sorry?

Al bij al een heel leuk Bank Holiday weekend, maar ik hoop dat we met het weer toch ietsje meer sjaans hebben in Griekenland, binnen enkele weken ....